Intensief contact op zondagochtend
Journalistiek: SUM
Er moet veel gebeuren, wil ik op zondagochtend uit m’n warm bedje komen. Neem een ontmoeting met Madonna of het in ontvangst nemen van een miljoenenprijs, ja, dat zijn dingen die helpen. Toch wint mijn nieuwsgierigheid het van mijn slaapverslaving op een vroege zondagochtend.
Want die zondagochtend galmt er geblèr over de campus. Het klinkt als een gigantisch koor van een stel seksueel gefrustreerde katers. Als dat koortje het nu bij enkele liederen houdt, maar nee, ze blèren maar door. Ik sta om vijf over negen naast m’n bed.
Prompt loop ik een Duits studiegenootje tegen ‘t lijf op de gang. Verbaasd kijkt ze me aan, ze weet hoe chagrijnig ik m’n ochtenden beleef. Ze zal me leiden naar het koor, want ze gaat er wekelijks heen!? Met open mond staar ik haar aan.
Voor we het pand betreden, houdt ze me tegen. “Even voor de duidelijkheid: iedereen gaat je omhelzen, dat je het weet.” Dat kan ze niet menen, als Hollandse boerentrien ben ik niet gediend van vreemden die me spontaan omhelzen. Maar het is al te laat, twee jongens in witte smoking stappen op ons af, en jawel: ik ontvang een knuffel van deze wildvreemde kerels.
Wat blijkt, ze zijn lid van de Pentecostal Church, een kerk waar ook het gezang geproduceerd wordt. Een kerk waar op dat moment ruim vijfhonderd (!) Zuid-Afrikaanse studenten voor zijn opgestaan.
Het gezang klinkt van dichtbij stukken beter. Geen galm, maar gospel. Jongens en meiden in witte jurken die zich ritmisch bewegen en zingen over ‘The Holy Spirit’. In eerste instantie vraag ik me af waar een kerkdienst van drie uur voor nodig is, maar in deze sfeer is alles anders.
Een van de zangeressen start zingend een gebed, alle studenten staan op en zingen mee. Het wordt steeds luidruchtiger totdat iedereen loeihard het gebed door de kerk schreeuwt. Ik weet niet wat te doen, houd wijselijk mijn mond en kijk vooral verbaasd om me heen.
Achter me schreeuwt een jongen het uit, voor me valt een meisje van haar stoel. Huilend! Moet ik haar helpen? Maar niemand kijkt raar op, behalve ik. Mijn Duitse studiegenoot kijkt me glimlachend aan. “Ze heeft contact met de Holy Spirit”, fluistert ze me toe. Ik bewonder ze. Zo intens contact kunnen maken met God, en dat op een vroege zondagochtend.